FOWE  -  De Earn

Desimber 2011

De skatkeamer fan ús hert

Ôfrûne oktober wie ik yn Rome.

In besite oan de Ivige stêd, sa't Rome ek wol neamd wurdt, is tige de muoite wurdich, benammen as jo ynteressearre binne yn de tsjerklike skiednis. Tusken alle pracht en priel hope ik in glimp op te fangen fan it ivige, it godlike. Mar dat foel my net ta.

Rome is drok. Men kin oer de koppen wol rinne yn it Fatikaan en de Sint Piter.

It is in spultsje fan grut, grutter, grutst, as it om tsjerken giet. Wylst it dochs sa ienfâldich begûn . . . mei in lytse poppe yn in krêbe.

Hope en teloarstelling

Rome is in stêd fol kontrasten. En tusken alle bylden en alterstikken stiet dêr yn de Sint Piter it byld ‘de Pièta’ fan Michelangelo. Maria nimt har ferstoarne soan yn ‘e earmen. It is in byld dat jin yn it moed taast.

Der kaam ien kearnwurd by my nei boppe: teloarstelling.

Hoe grut sil de teloarstelling west hawwe fan dizze mem? In mem dy ‘t dreamen hie, hope hie foar har bern? Of hat se it oankommen sjoen? Ferwachtings dy ‘t wy as minsken hawwe, komme lang net altyd út.

Somtiden stelle we te hege ferwachtings oan it libben, oan oaren. Bytiden wurde we ek gewoanwei skeind yn de hope dy't we stelle yn minsken, of yn it libben sels. It libben is in ien grut stroffeljen en wer oereinkommen.

God sil rêding bringe

Dat leart ús it Krystevangeelje ek. Wy binne no wer yn dy spesjale tiid fan it jier. Hoewol’t de Kryst suver ta net folle mear as in jierdeisfeestje foar Jezus wurden is, giet it yn it Krystferhaal oer de ynkarnaasje fan God. Dochs wol in wichtich barren.

Mei Peaske sil dúdlik wurde wa't dizze man fan Nazareth krekt is en wat syn betsjutting wêze sil foar de wrâld. De persoan dy't fan it begjin ôf oan hiel sterk mei Jezus ferbûn is en bliuwt, is syn mem. It famke Maria dat mem wurde soe. Draachmem fan it heil.

Hie se der weet fan hoe ‘t it gean soe? Koe se yn it foar witte of oanfiele hoe ‘t it libben fan har soan ferrinne soe? Se hie te hearren krigen dat se har soan Jeshoeha neame moast: God sil rêding bringe. Mar syn namme sil dit bern net samar ta seine wêze, sa sil bliken dwaan. De pryster Simeon, dy't oan de sprekwurdlike

widze stie fan dit jonkje, seach yn dit bern de tasizzing fan de Ivige.

Simeon ferwurde syn leauwen sa: "Dit bern sil de ferlossing bringe". Mar, sa sei er tsjin Maria, de mem:

"Gâns minsken sille oer dit jonkje falle en troch him oereinkomme. Hy is set ta in teken fan God, dat tsjinspraak opropt. Ek troch jo hert sil in swurd gean . . ."

Yn betrouwen jins paad gean

Dat bin net mis te fersteane wurden en se sille Maria, dy't krekt út har kreambêd wie, dwers troch har siele gien wêze. Faaks hie se in foargefoel, dat har bern oars wêze soe as oaren, mar de betsjutting dêrfan . . . nee, dat hie se noch net bedjipje kind.

Somtiden binne der saken dy't in minske ‘wit’ sûnder dat immen se ea oan ús ferteld hat, of sûnder dat we se belibbe hawwe. Mei de ratio kinne we it net fetsje, mar ús hert kin ús sicht op saken jaan as taal net tarikkend is. Yn stil betrouwen jins eigen paad gean, dat is faak it iennichste dat we dwaan kinne yn it libben.

En doe ‘t ik Maria seach mei har folwoeksen soan op skerte, doe tocht ik oan de

wurden út Lukas 2: 'Syn mem bewarre dat allegearre yn har hert'. Dy wurden stean yn it ferhaal oer de jonge Jezus dy't yn 'e timpel wie en syn âlden ûngerêst makke doe 't se har soan net fine koenen. It bern spruts de âlders fermoanjend ta: "Wat dienen jim sa om my te sykjen? Wisten jim dan net dat ik dwaande wêze moat mei de dingen fan myn Heit? "

It mystearje kinne wy noch net bedjipje

Maria begriep it net. Mar troch mei har soan te libjen en troch him te oanfurdzjen lykas er wie, kaam se der efter dat hy yndie in grut en djip geheim yn him droech.

In geheim dat se as mem net bedjipje koe. En dat net bedjipje kinnen fan it geheimnis fan it libben, freget om in grut betrouwen. It freget oerjefte om dat mystearje waakse te litten, krekt om't men der mei it ferstân net by kin. De wurden fan Maria fyn ik treastfol en hoopfol.

Ik begryp ek lang net altyd wat de mannichte oan bylden fan de Bibel ús te sizzen ha. Ek it Krystferhaal dêr‘t himel en ierde elkoar reitsje en grinzen oerstiichd wurde, is net maklik te tsjutten. Bedjipje kin ik it net.

Mar yn de skatkeamer fan myn hert binne myn fragen, myn teloarstellings, myn twivels en myn hope feilich. Sa leart Maria my. Doe ’t ik sa foar it byld fan Michelangelo stie, fielde ik wer it stil betrouwen dat ek my ea de eagen iepengean sille. Op 'e tiid dy't my jûn wurde sil.

Ik moatst tinke oan de wurden út it Heechliet fan de leafde, neffens Paulus:

“No sjogge wy noch ûndúdlik yn in spegel, mar dan each-yn-each. No ken ik ûnfolslein, mar dan sil ik folslein kenne, lykas God my ken” (1 Kor. 13).

Mei dy wurden gean ik de Kryst en it nije jier hoopfol yn ‘e mjitte!

En dat winskje ik jim ek ta.

Yvonne Hiemstra

��