FOWE  -  De Earn

Maaie 2011

Slauerhoff en Jorwert (6)

Ien fan de moaiste Jorwerter gedichten is nei myn idee ‘Na jaren’ út de bondel Saturnus.

It is in sonnet, d.w.s. it bestiet mei-elkoar út fjirtjin rigels: twa fersen fan fjouwer en twa fan trije rigels.

Yn it gedicht komt de dichter nei jierren wer op it plak dêr’t syn leafste ienris wenne. Hja is ôfreizge nei Ingelân en hat har dêr besteld as gûvernante. Hy rint te mimerjen troch de tún en siket wer it plak op ûnder de beammen by it wetter, dêr’t hja jûns by it ûndergean fan de sinne sa faak tegearre stien hawwe.

Alles is noch krektlyk as alear, allinne in bytsje oars. De tún mei syn paden leit der noch like fredich en suterich hinne, mar de sinneblommen steane wat heger as doe.

Hy sit in skoftke by de pastorijbewenners om wat by te praten (Jan Slauerhoff wie tige befreone mei dûmny en mefrou Hille Ris Lambers), stekt in pipe op en lit syn gedachten wat gean. Dan siket er de lege keamer fan ‘e dûmnysdochter op.

Ek dêr stiet alles noch op itselde plak, allinne hja is der net mear . . .

Dan befalt him ynienen it tryste gefoel as stiet er yn in roukeamer.

Half landelijk, half mondain

En sa is ‘Na jaren’ ien fan dy wat mankelike romantyske gedichten fan Slauerhoff mei as tema de langst nei de leafste dy’t net te berikken is en it fertriet dêrom.

Hiel sprekkend is syn omskriuwing fan de faam dy’t er dêr sa mist: 'half landelijk, half mondain'.

Heleen wie yndied opgroeid op it plattelân midden de bern fan it doarp, mar fanwegens har opfieding yn it yntellektuele fermidden op de pastorij wie hja sels hielendal gjin doarpsbern. Har kimen leine folle fierder.

It wie it brûzjende libben fan de grutte stêd dat har luts. Sa bedarre hja op goed tweintichjierrige leeftyd al yn Londen. Oan it lêst ta wienen de oantinkens oan Jorwert, it doarp fan har jeugd en de pastorij dêr mei syn bysûndere sfear, har tige djoer.

Rienk Klooster

NA JAREN

Alles heb ik teruggevonden,

Bekoorlijk verwaarloosd als ‘t vroeger was:

Het groene pad begroeid met spichtig gras,

De zonnebloemen, die toen lager stonden;

Het stille van den hof en het grijsblonde

Van zon laatglanzend door beslagen glas.

Achter in de tuin begon de ondiepe plas,

Waar we elkaar ’s avonds onder takken vonden.

Alles: niet ’t lief, half landlijk, half mondain,

Wankle bekoorlijkheid die zich verliest

In Engeland, ‘k geloof als gouvernante.

Ik stopte een pijp en peinsde en zei: “Enfin”…

Maar zweeg toen ik haar kamer vond, triest

Als een zoo maar gelaten chapelle ardente.

Heleen Ris Lambers